Pod koniec listopada gotowy szkielet nadwozia ponownie trafił do zajezdni MZK, gdzie brygada Zbigniewa Skórcza przystąpiła do kolejnych prac. Najpierw na bokach nadwozia pojawiło się oblachowanie, następnie zamontowano hamulec ręczny, stopnie i wiele innych elementów metalowych. Od podstaw został zbudowany dawny „pantograf”, czyli odbierak prądu. Kiedy ślusarze zakończyli podstawowe czynności, do pracy wkroczyli elektrycy, którzy musieli ułożyć wiele metrów różnych kabli, zamontować całą aparaturę elektryczną, podłączyć silniki, a na dachu odbierak prądu. W miarę jak poszczególne ekipy kończyły swoją pracę do akcji weszli znów stolarze, którzy rozpoczęli wykańczać wnętrze i montować ławki dla pasażerów. Ostatnim etapem prac był montaż okien, malowanie i wszelkie prace wykończeniowe. Cały czas pracami koordynował i czuwał nad ich prawidłowym przebiegiem pomysłodawca całego przedsięwzięcia wiceprezes Reszka oraz kierownik Zakładu Tramwajowego Jan Ciechomski. Z końcem września wagon był gotowy i czekał na próbną jazdę. Kolejnym etapem, który umożliwiał wyjazd na bydgoskie tory, był proces rejestracji wagonu w ewidencji ruchomych zabytków techniki i niezbędne badania techniczne. Dopiero po pomyślnych badaniach i próbach dokonanych przez Instytut Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej w Warszawie, odbudowany wagon otrzymał odpowiedni certyfikat i stosowne zezwolenie dopuszczające do ruchu.
I tak dzięki wytężonej pracy dużej grupy bezimiennych osób, ten 116-letni wagon znów pojawił się na torach. Od tej pory „kurnik” cieszy się wielkim powodzeniem wśród bydgoszczan i sympatyków komunikacji miejskiej. Służy on głównie latem do obsługi tras turystycznych i okazjonalnych przejazdów, i bez wątpienia jest wielką atrakcją miasta.
Tramwaj typu „Herbrand” składa się z podwozia, nadwozia, aparatury elektrycznej i urządzeń dodatkowych.
Podwozie tramwaju składa się z ostoi i wózka jezdnego. Ostoję stanowi resorowana sztywna rama stalowa przenosząca ciężar nadwozia na wózek jezdny i zestaw kół.
Dwuosiowy wózek jezdny składa się z: ostoi, zestawu kołowego, napędu, sprzęgów i układu hamulca ręcznego. Ostoja wózka to sztywna rama, która jest wykonana z walcowanych i spawanych kształtowników.
Zestawy kół tworzą dwa koła sztywno osadzone na wspólnej osi za pomocą resorów piórowych do ramy wózka. Na czopach osi koła oparte są łożyska z maźnicami. Maźnica osiowa służy do przenoszenia przez łożyska ciężaru pudła, pasażerów i podwozia na czopy osi.
Nadwozie tramwaju tworzy szkielet wykonany z drewnianych, dębowych kantówek. Pionowo na ostoi zamontowanych jest po każdej stronie nadwozia 12 słupków drewnianych, które u dołu są usztywnione zastrzałami z metalu, a u góry obwodzinami. Na nich wspiera się drewniany dach wagonu. Po każdej stronie nadwozia, na pomostach zamontowane są dwoje drzwi. Dolna część szkieletu nadwozia posiada dodatkowe ożebrowanie i pokryta jest zewnątrz blachą stalową, a od wewnątrz drewnianymi listwami. Burty zewnętrzne pomostu z przodu i tyłu wykonane są z konstrukcji drewnianej i grubej blachy stalowej, przytwierdzonej do ostoi i słupków narożnych. W górnej części nadwozia umieszczonych jest na każdym boku 9 okien, z którego dwa są uchylne.
